Wyniki badań:
Najwyższe plony s. masy uzyskano z plantacji 7. i 8. letniej przy dwukośnym (co 12 tygodni) ekstensywnym zbiorze w ciągu roku, odpowiednio 17,1 t/ha i 16,7 t/ha. Zwiększenie częstotliwości zbioru wpłynęło na spadek plonowania.
Przy trzykrotnym zbiorze uzyskano z plantacji siedmioletniej 12,45 t/ha, ośmioletniej 10,49 t/ha, natomiast intensywne pięciokrotne koszenie wpłynęło na znaczny spadek plonu 7,65 t/ha i 2,31 t/ha.
Najniższą zawartością s. masy, włókna surowego, NDF, ADF i BAW charakteryzowały się rośliny zbierane co cztery tygodnie. Przy tym sposobie użytkowania rutwica wschodnia cechuje się najwyższą koncentracją białka ogólnego (28,32%), popiołu surowego (8,20%), hemicelulozy (28,36%) i tłuszczu surowego (3,65%).
Użytkowanie trójkośne i dwukośne wpłynęło na wzrost s.m., włókna surowego NDF, ADF i BAW, a zmniejszeniu uległa koncentracja białka ogólnego, popiołu surowego, hemicelulozy i tłuszczu surowego. Najwyższą wartością pokarmową cechowała się zielonka koszona w odstępach cztero-tygodniowych. Ten sposób użytkowania powodował znaczne obniżenie plonu s. masy, białka ogólnego z jednostki powierzchni w porównaniu do użytkowania tradycyjnego i ekstensywnego.
Wnioski do praktyki:
Rutwica wschodnia jest gatunkiem trwałym, dobrze mułczuje glebę, poprawia jej właściwości chemiczne. Przydatna do zagospodarowania odłogów. W warunkach górskich stanowi alternatywę dla motylkowatych drobnonasiennych, może zwiększyć bazę paszową.