Wyniki badań:
Istotą wynalazku jest biopolimerowy biokompozyt, który zawiera hydroksypropy-lometylocelulozę (HPMC) w ilości od 0,1 % do 50 % wagowych, plastyfikator, zwłaszcza glicerynę, w ilości od 0,025 % do 20 % wagowych, substancje białkowe, zwłaszcza lizozym i/lub cystatynę, w ilości od 0,01 % do 20 % wagowych oraz nanocząsteczkową niejonową formę srebra koloidalnego, w ilości od 1 do 50 ppm, a pozostałość stanowi roztwór wodny w ilości zmiennej i zależnej od stopnia immobilizowania wody lub odwodnienia biokompozytu, będących odpowiednio skutkiem jej immobilizacji w sieci przestrzennej, którą tworzą w zolu lub żelu użyte biopolimery i/lub stopnia wysuszenia ustrukturowanej formy biokompozytu, który to stopień warunkowany jest wilgotnością równowagową i czasem jej utrzymywania.
Korzystnie jest, gdy roztwór wodny zawiera nieuwodnione formy chitozanu i/lub jego sole, i/lub jego modyfikaty, i/lub jego hydrolizaty, i/lub jego oligomery lub formy te rozpuszczone w kwasach organicznych, w ilości od 0,1% do 50 % wago-wych, a zwłaszcza w kwasie mlekowym lub octowym i lub ich mieszaninach, o stężeniu od 1 %. do 20 % wagowych
Korzystnie też jest, gdy wodny roztwór zawiera bakteriocyny pochodzenia drobnoustrojowego w ilości od 1 ppm do 1000 ppm lub fitoncydy, oleoryzyny, ekstrakty, izolaty pochodzenia roślinnego, w ilości od 1 ppm do 5000 ppm.
Wnioski do praktyki:
Biokompozyt, według wynalazku, może znaleźć zastosowania w przemyśle żywnościowym, farmaceutycznym lub kosmetycznym, zwłaszcza do otoczkowania i wytwarzania jadalnych powłok ochronnych.
